Ode aan COLDPLAY

65000 mensen die voor Coldplay afreizen naar Den Haag. Ongeveer 800 mensen die er vanaf 12:00 ‘s middags verzamelen voor het Malieveld. Diehards waaronder Amasja, mijn zus, en ikzelf. Ik heb hier zo naar toe geleefd. Coldplay, de muziek die mij al jarenlang vrolijk maakt, inspireert en troost. Ik hou van hun muziek en vanavond zie ik hen voor het eerst live. Wordt het episch? Wordt het fucking vet? Ik hoop allebei.

Als we aankomen ben ik verbaasd over hoe weinig mensen er zich tot nu toe hebben verzameld voor het Malieveld. Nou ja beter voor ons, wij zijn namelijk vast besloten een plek vooraan te scoren. Door het heerlijke zonnetje gaat de wachttijd best snel en om 15:30 gaan dan eindelijk de hekken open. Onze strategie: Eenmaal door de hekken rennen tot we vooraan bij het podium zijn, een plek bemachtigen aan het hek van het podium en deze nooit meer loslaten. Tenminste tot na het concert dan. Amasja haar ticket wordt als eerste gescand en alles verloopt vlotjes. Tot nu toe. Wat zeg je nou meneer?? 'Sorry juffrouw maar mijn scanner scant je barode niet! Je zult echt even moeten wachten.' Ik gil naar Amasja die ik in de startblokken zie staan: run, run, run for your life!! I will find you!! Als dan de supervisor eindelijk snugger oppert dat hij dan mijn barcode er wel afscheurt zit er nu niets anders op dan mijn benen onder mijn lijf vandaan te rennen met mijn ogen alleen gericht op podium. Dit veld is huge! Man, dit voelt als een hardloop wedstrijd tussen alle hysterische fans. Ik kom aan bij het podium: Zou Amasja hebben gestreden voor een plek helemaal vooraan? En ja, daar staat ze.
' Joey, overhere! ' We hebben een plek aan het hek van het podium, de plek is van ons en die pakt niemand ons meer af.

De tweede wachtperiode breekt aan. Het voorprogramma zal 19:00 beginnen en Coldplay speelt om 21:00. Het is nu 16:00. Omringt door andere sportieve Coldplay fans gaat het wachten ook dit keer best vlot. Onze 'buren' schminken wat op onze gezichten ( zie foto’s op facebook). Kaartspelletje erbij. Het 1e vak zit eindelijk vol. Nu kan ik mijn bandje halen zodat ik even het vak uit kan maar dan zo dadelijk er zonder gezeik weer terug in kan. Alleen natuurlijk, de ander bewaakt de plek met haar leven. Oké, de broodjes frikadel zijn achter onze kiezen, wij zijn klaar voor de voorprogramma’s! Charli XCX als opening act. Nooit van gehoord. Maar kicken om te zien hoe compleet los deze chick gaat terwijl ze wordt aangegaapt door pakweg 70.000 mensen. Marina and the Diamonds maken nu als 2de voorprogramma hun opwachting. De spanning stijgt nu ik weet dat Coldplay zou dichtbij is…

Het laatste half uur wachten is aangebroken De crew gehuld in Mylo Xyloto overals maken de laatste zaken gereed en ik kan niet geloven dat ik ze zo ga zien.

De hele wereld kan live meeluisteren via internet. En ik sta vooraan bij deze wereldband, 1e rang van 70.000 mensen. Dit moment is mooier dan ik had durven denken.
Coldplay, Coldplay. How I love you guys. Episch? yes. Fucking vet? Hell yeah! Maar bovenal breathtaking. Ik kan niet omschrijven wat die mannen in 1,5 uur neerzetten, hoe exited ze zijn over het publiek en hoe ze hun hele ziel en zaligheid in hun muziek en hun preformance zetten. I just can't. Het mooie is dat het nuchtere Engels mannen blijven. Zo schroomde Chris niet om te zeggen na een vreemde stop tijdens de intro van Fix you: Sorry, I fucked up! En weer verder speelt. Ik had dit voor geen goud willen missen. En voor mij zijn ze dan ook meer Goldplay dan Coldplay. These guys give away some pure gold.

M & X ( mugs and -xxx- )

P.s. Watch my own taped video on facebook with Chris saying: I fucked up! And then starts over.

Viva La Studentlife

Kwart over 8..?! Huh, heb ik gisteravond zo vroeg mijn wekker gezet terwijl ik nergens hoef te zijn vanochtend? I don’t get it… Oh wacht, ik wilde studeren, right. Dus zal ik dan maar opstaan? Of nog even omdraaien. Ja duh, het tweede natuurlijk. Laatste tentamen, laatste dag leren. Daarna weg van dit vercrackte weer en naar de sunshine. Maar deze laatste ‘leerdag’ leidt tot weinig productiefs. Ben de motivatie compleet kwijt… deze dag brengt niets meer dan koffie van de coffee company, spotify en wat heen en weer geloop door mijn riante gang. Vandaag zijn the Killers, Bon Iver en Coldplay mijn beste vriend.

Terwijl ik over mijn studieboek hang, een briesje voel die zacht door mijn huisje waait vraag ik me af hoe het zover gekomen is dat ik iets moet doen wat ik niet leuk vindt… Een boek uit mijn hoofd leren over een onderwerp wat mij geen reet interesseert. En waarvan ik zeker weet dat ik er nooit iets mee ga doen. ‘ Maar het leven van een student gaat niet alleen maar over rozen’. Ja, dat is wel waar denk ik.

Toen ik klein was en papa aan mij vroeg wat ik later wilde worden als ik groot was, was mijn antwoord: Een prinses! En Oh ja, ik wilde ook met papa trouwen. Nog nul besef van al dat mannelijk schoon in de wereld… Of dat prinses niet echt een beroep is wat op de keuzelijst van de bachelors staat. Een aantal jaar later als papa weer vroeg wat ik wilde worden als ik groot was, was mijn antwoord: Actrice of Dokter! En ook nog steeds met papa trouwen. Maar als papa of wie dan ook het nu weer vraagt is mijn antwoord: Who the hell knows! Fouten maken, keer op keer verkeerd kiezen, heel vaak verliefd worden… hoe meer hoe beter. Want op die manier als ik later echt groot ben en iemand vraagt wat ik wil zijn of wil worden dat ik een echt antwoord heb. Waar ik helemaal happy mee ben. Dan zijn al die studieboeken, verkeerde keuzes, mannen waar je nooit iets van hebt begrepen allemaal verleden tijd. Maar nu zit ik er nog middenin.. And that’s A good thing. Want als ik een tentamen nu niet haal doe ik het toch gewoon lekker nog een keer? Of als ik geen zin heb om te koken, wat veel voor komt, doe ik het toch lekker niet? En als ik die broek wil hebben die ik niet nodig heb koop ik die heus wel. Waarom zou ik dat allemaal niet doen als dat straks misschien wel niet meer kan. Een student zijn heeft veel voordelen. Maar voor nu moet ik weer met mijn neus in een boek wat verre van aanlokkelijk is en verlang ik stiekem naar het moment waar dat niet meer hoeft. Maar hé, ik ben 22. Die tijd komt nog wel. En dan moet ik waarschijnlijk wel koken als ik geen zin heb of een broek laten hangen die ik wil hebben. That must suck. Dan kijk ik terug op mijn rooskleurige leven als student.
Xoxo

SUPER DUPER LOVE... OR NOT?

Mannen. Wat voor nuttigs kan je erover zeggen? Bladen vol theorieën over dit wezen zouden ons verder moeten helpen om meer van hem te kunnen begrijpen. En nog steeds tast ik in het duister. Ook al zou ik jaren door blijven zoeken, spitten en doen over planeet man, volgens mij zou het niet uitmaken. Ik denk dat je naast al die halve zolen die er rond lopen op deze aardkloot een beetje geluk moeten hebben en net die ene moet treffen die zich kan onderscheiden van al die mannen waar je nooit een ene bal ( wat een woordkeuze ) van hebt begrepen. Maar voor dat je die tegen het fraaie lijf loopt moeten de meeste van ons vrouwen toch een aantal verkeerde exemplaren daten voordat we weten wat we dus vooral niet in een vent zoeken. En ja, ook ik ben zo’n individu. Een wanhopige Charlotte uit SATC zei eens: ’ I’ve been dating since I was sixteen, I’m exhausted, Where is he?! ‘

Op ieder potje past een dekseltje, zeggen ze. Maar als ik naar de koppels in Hollywood kijk zakt de liefdesmoed mij onmiddellijk in de schoenen. Al wisselen zij elkaar daar wel in een heel rap tempo af. Hoe haalt iemand het in zijn of haar beroemde en te mooie hoofd om na een paar maanden te denken van: He, ik vind deze kerel leuk, hij mij dus laten we trouwen! En dan na minder dan een jaar: Ze hebben besloten de handdoek in de ring te gooien. Onoverkomelijke verschillen is opgegeven als reden voor de scheiding. Het enige wat ik dan denk is: Hè?! Waar had je verschillen over dan? Over de inrichting van het huis? Ik denk niet dat die mensen überhaupt hebben begrepen wat ze elkaar voor het altaar beloofd hebben. En over al die scheidende Hollywood koppels gesproken. Ik heb mijn hoop nu gevestigd op het standhouden van het huwelijk van Gwyneth en Martin. Still going strong. Elke keer als er weer een huwelijk strand ben ik een beetje verdrietig. Zo is ‘ echte liefde ‘ toch niet bedoelt? Liefde kan mensen verbitteren, über gelukkig en zo ontzettend verdrietig maken. Zo las ik vandaag een kersverse Elle en belandde op de liefdeslessen pagina. Valerio Zeno ( die rete droge voormalige TMF vj ) verkondigde de volgende les: ‘ Door alles samen te doen, heb je elkaar uiteindelijk niks meer te vertellen. Blijf vooral je eigen leven leiden. En mannen zijn sukkels. ‘ Als een man al zegt dat mannen sukkels zijn,dan is het toch gewoon zo? So guys, you suck. Big time.

Dumpen, gedumpt worden ( en hoe ! ) been there, done that. Het laatste zelfs met zulke mate dat ik een vriendin ermee inspireerde er een liedje over te schrijven. Maar laat ik daar niet over uitweiden. Ik hang mijn vuile was liever niet buiten. Maar ik vind wel dat er een ode gebracht mag worden aan alle meiden die zoveel hebben gepikt van een vent terwijl je eigenlijk al lang had moeten zeggen: Go screw yourself. Nee sorry. Dat zei ik niet. Maar toch wel. Maar ik wilde zeggen: Ik ben veels te goed voor jou. Ik verdien beter. Dus ga weg en laat me met rust. Waarop de volgende stap volgt: het unfrienden op Facebook. Persoonlijk wil ik dat eigenlijk nooit, ben altijd veels te nieuwsgierig wat hij allemaal uitvreet. Maar toch denk ik dat het beter is. Gil, trek een fles open, huil, maar doe het. Kan jij ook weer verder. Of laten we zeggen: het is een stap in de goede richting. Denk aan al die gebroken Hollywood harten, als die hun ex unfrienden worden ze nog steeds geconfronteerd als zij ook maar een blad openslaan. Daarin tegen hebben ze na een x aantal weken natuurlijk weer een ander. Maar wij simpele zielen hebben weer sappig leesvoer voordat we gaan slapen. En voelen onszelf daardoor misschien weer iets beter.

Love u all. ( ja, ook van de jongens! ) xoxo

Joey in de lente

Wij Nederlanders zijn een voorspelbaar volkje. Een paar felle zonnestralen die ons kikkerlandje in schijnen en hup de terrasjes zitten binnen no time tjokvol. Waarvan de helft al zijn slippers heeft aangetrokken. Genieten. Persoonlijk heb ik altijd erg veel moeite met het aanvoelen wanneer ik mijn eerste lente / zomeroutfits tevoorschijn kan halen en dragen denkende: nu kan dit echt prima, voel me hier helemaal top in. Al zittende op mijn bankje voor mijn huisje op de Nachtegaalstraat zie ik de ene korte broek na de andere korte broek voorbij sjezen op fiets. Hippe zonnebril op het witte kaaskoppige hoofd en ja, ik vind het nogal wat zomers voor de eerste paar dagen van de lente. Nog geen maand geleden liepen we allemaal met onze iglojassen over straat en gaven we ons over aan het schaatsplezier. Nederland mag dan niet vakantieland nummer 1 zijn, qua seizoenen komen we aan variatie niet tekort. Al mogen de zomers wel wat minder regenachtig zijn. Maar goed; wanneer kan ik nou overstappen op mijn zomer garderobe? Nu ligt alles nog in een koffer in mijn rommelhok. Ik ben een liefhebber van zwart. En alles wat in die koffer zit is zo kleurrijk… Daar zal ik echt weer even aan moeten wennen. En dan niet te vergeten mijn armen en benen. Om deze bloot te stellen aan de buitenwereld is ook niet mijn favorite. Zijn nogal wit. Geven soort van licht. Toen ik vorige week op school voorzichtig mijn jasje uitdeed om zo in het nogal warme lokaal is even in mijn t-shirt te werk gegaan werd ik hieraan gelijk even herinnerd  door een fijngevoelige klasgenoot: ‘’ Goh, die armen van jou kunnen wel een kleurtje gebruiken! ‘’ . Oh, Really??? Well, thanks. Nee, ik houd het voorlopig nog even bij mij zwarte lange broeken die ik wel mocht het nodig zijn, even opstroop als ik mezelf genietende op een terras laat neerstrijken. Enjoy the spring everyone!