Een paar weken geleden werd ik ‘s nachts wakker met enorme kiespijn. Ik heb nooit gaatjes, ben echt een voorbeeldige tandartspatiënt. Een gaatje leek mij dan ook stug. De volgende dag bij de tandarts werd dan ook snel duidelijk dat het een klassiek geval van een ontstoken verstandskies was. Doordat ik nooit gaatjes heb zou ik eigenlijk geen angst voor de beste man moeten hebben, maar door een traumatische tandartservaring in het verleden hoor ik toch ook thuis in het rijtje zielen die zich als een stuk vee voelen dat wordt afgevoerd naar de slachtbank. Toen ik 11 jaar oud was moest ik twee kiezen laten trekken zodat er voldoende ruimte was voor mijn slotjes- en buitenboordbeugel. Ja, ik had de jackpot. Volgens de tandarts zouden die twee muurvaste kiezen er binnen no time uit zijn maar helaas, dit bleek niet het geval. Drie kwartier heb ik liggen creperen van het gewroet in mijn mond. En tot overmaat van ramp mocht ik van de tandarts alleen nog maar piepen als het ECHT pijn deed. Enfin, deze ervaring staat hoog op mijn geen-fijne-herinneringen-lijstje. De buitenboordbeugel (voor 16 uur per dag) overigens ook niet.
Terug naar de ontstoken verstandskies. ‘Ja dame, daar heb jij helemaal geen plek voor in je mondje. Die moeten getrokken worden.’ Aldus de tandarts.
Paniekerig keek ik de tandarts aan… Terugdenkend aan mijn traumatische ervaring. ‘Ja, ze moeten er gewoon uit. En dan, ja dan gaat het leven gewoon weer verder’. Hmhm, alsof het niets is.
‘Kunnen die kiezen niet gewoon blijven zitten?’ Vroeg ik wanhopig. ‘Nee, want dan gaat het weer ontsteken, rotten etc. Dat lijkt mij inderdaad niet fraai. Dan maar heel even pijn lijden en het genezingsproces in dan dat het blijft irriteren en er geen vooruitgang in zit.
Een troost: Ik mag naar de kaakchirurg. Wellicht opereren ze daar sneller dan 45 minuten.
Bij de kaakchirurg op de stoel met een mooi operatiekleed over mijn hoofd (alsof ik ben opgegeven) rollen de tranen over mijn wangen van paniek. Een zeer onaangenaam gevoel maar na een paar goede rukken van de chirurg en een kalmerend aaitje over mijn been van mijn tante is het voorbij. 'Ze zijn er uit jongedame, je zult er geen last meer van hebben.'
De kiezen, de pijn. Het is allebei weg. Alsof het er nooit geweest is. Ik voel een irritante en zeurende napijn, maar dat geneest vanzelf. Heeft tijd nodig. Voor ik de deur uitloop roept de kaakchirurg: 'Maak je meteen even een afspraak voor de andere kant?'
