dinsdag 17 december 2013

I’m home…! Am I?

There's no place like home. Oost west, thuis best. Home is where the heart is. Wat een thuis voor iemand is, is voor iedereen anders. De een heeft een zijn eigen bed nodig, de ander zijn familie. Heimwee is voor mij geen vreemd gevoel, als kind had ik er al last van. Vroeger gingen mijn ouders, zus en ik een aantal jaar achter elkaar naar een conferentie in Stoneleigh. Voor wie niet weet waar dit gelegen is, wat redelijk vreemd is, dit is in Engeland. Ik had vroeger een vreemde obsessie met Engeland. Spaarde Engelse vlaggetjes en ponden. Dus als we naar die conferentie gingen was ik helemaal in mijn element. Met de boot vanuit Calais naar Dover. En dan nog een hele rit door het Engelse landschap naar dat gehucht Stoneleigh. Een week lang spelen met leuke kinderen en al lekker een beetje Brits babbelen. Yes, I was very early. Maar dan kwam er toch een eind aan en moesten we naar huis. Afscheid nemen van al mijn nieuwe vriendjes en van het conferentieterrein. Super stom vond ik dat. Tranen met tuiten en de hele terugweg chagrijnig, ondertussen bezig een plan te smeden om zelf spoedig terug te keren. Ik was toen ongeveer 9 jaar oud. Dezelfde leeftijd was ik toen mijn ouders besloten te verhuizen. Van Rivierenwijk naar Lunetten, wel drie woonwijken verderop. Voor een kind komt daar heel wat bij kijken natuurlijk. Wisselen van basisschool, buurtkindjes vaarwel zeggen, een nieuwe slaapkamer. Super heftig. Ongeveer een half jaar had ik nodig totdat ik Luna town ging waarderen en weer buiten ging spelen met nieuwe vriendjes. Verhuizen en vakantieadressen verlaten vind ik nog steeds stom. Dat laatste natuurlijk ook omdat vakantie chill is en werk of school vaak wat minder. Maar ook omdat ik mij aan bepaalde plekken hecht en het moeilijk vind deze plekken los te laten. Naast dat ik last heb van heimwee ben ik ook een echte huilebalk (kan dit woord nog?!). Nee echt, ik ben een major weeper. Dus als ik heimwee heb is er een rivier van tranen over mijn gezicht aan het golven. En alles wat dan ook maar een tikkeltje traan verwekkend is maakt me verdrietig. Een goede film, een mooie verjaardagskaart, spontaan een opwelling van tranen als ik in de trein zit en naar muziek luister. Ik weet nog goed dat ik vijf maanden stage ging lopen in Zuid-Frankrijk. Eenmaal daar aangekomen schreeuwde ik het uit van ellende toen ik erachter kwam dat het internet niet werkte en ik met geen mogelijkheid kon skypen met mijn vriendje. Daarnaast miste ik mijn fiets. Ja, je leest het goed, mijn fiets is mijn alles. Mijn vader sprak tot mij met de bemoedigende woorden: ‘’Ook dit overleef je Joey, je bent zo’n stoere meid.’’ En ik denk dat dit waar is. Ik ben 24. Time to grow up, veranderingen aan te gaan, nieuwe uitdagingen en maar gewoon zien waar het schip strand.

Liefs.

zondag 3 november 2013

The me, myself and I Issue

‘The Fun Issue’,’ Feel great about yourself’,’ Don’t worry, be happy’. Typische kreten die je om de oren vliegen wanneer je een lifestyle magazine koopt.
Dus met een super positief gevoel koop ik zo’n magazine in de hoop mijn niet zo boeiende woensdagmiddag en avond op te krikken. Vervolgens lees ik in het blad artikelen met onderwerpen als: ‘Marloes is eenzaam’, ‘Eva kan niet rondkomen’, ‘Floortje kan niet meer van seks genieten’ . Hmm, en uit zo’n blad moet ik de positive spirit zien te halen. Juist ja. Natuurlijk, herkenbare problemen, (sommige dan) maar ik wilde juist opgebeurd worden en inspiratie opdoen om alsnog mijn niet al te fraaie woensdag een boost te geven. Eigenlijk word ik nooit perse vrolijker van al die magazines. Want al is het positief, zoals de ‘Fun Fearless Female’ rubriek van de Cosmopolitan, dan raak ik geïntimideerd door al die mega carrièretijgers van mooie vrouwen. Gevolgd door verontwaardiging en mij afvragend: Oké, hoe vertaal ik dit naar mijn eigen leven? Of een diepgaandere vraag als: Welnu, kan ik hier iets mee? Magazines worden vaak gezien als een soort lifeguide om je te helpen dealen met allerlei issues. Issues waar elke vrouw wel eens mee te maken heeft. Elle Woods uit Legally Blonde (Wie kent haar niet?!) noemde de Cosmopolitan ook wel ‘The Bible’. Dat zijn nog eens uitspraken. Een soort overlevingsgids die je altijd kan raadplegen. Dat zou nog eens handig zijn. Een mag dat overal een antwoord op heeft. Nu lees ik liever de Cosmo dan de Bijbel (dat is trouwens niet altijd zo), maar een Cosmo of welk tijdschrift dan ook slaagt er niet in die echte ‘lifeguide’ te zijn. Want de Cosmo komt niet verder dan enigszins te helpen met issues over welke little black dress het beste bij je lichaam past of over wat echt een afknapper is bij een jongen. Zelfs de ‘Hé het is oké’ rubriek van de Glamour werkt niet altijd relativerend. Ook al zijn ze nog zo herkenbaar. Een voorbeeld: Hé het is oké… Om bekend te staan als partyanimal maar eigenlijk een huismus te zijn. Oké, fijn om te weten dat dat oké is. Want dit blijft een woensdag, een niet zo’n speciale dag, waarop ik vanavond de Cosmo opsla en stiekem toch hoop samen met de Cosmo er een leuke avond van te maken. Met onderwerpen als mode, cultuur, sleaze&dirt over de stars, liefde èn misschien zelfs wel een echte levensles.
Liefs.
P.s. Deze woensdag is alweer even geleden en werd niet perse fraaier door de Cosmo. A lesson is learned: Mags helpen tot op een zekere hoogte, daarna moet je het toch echt zelf doen.

zondag 8 september 2013

Rachelly and Joey were here

Na een jaar lang zwoegen, zweten en hard werken is het onze beurt voor de ultieme chill vakantie: Cyprus!! Oh yes, we’re so exited. Rachel was vandaag al om 8:00 uur opgestaan (vlucht vertrekt 18:00) en smst: Net nog een lesje step en buik gepakt. I’m on fire! En on fire niet alleen omdat we een week lang kunnen zonnen en nog meer zonnen, maar ook omdat we nog nooit samen op een reisje zijn geweest en dat is precies het enige wat mist in onze nu al legendarische vriendschap. Voor de mensen die ons niet kennen: Rachel en ik zijn vier handen op een buik en kunnen ons geen leven zonder elkaar voorstellen. Bff's 4-evah JWZ.

Na een ietwat lange reis met een transfer in Antalya wegens politieke onrust, yes the adventure is on, arriveren we op het bankroete eiland. Later komen we erachter dat dit niet geld voor het Turkse gedeelte waar wij ons bevinden. Onze oogjes zijn al klein dus wanneer de bus met reisleider ons naar resort Lapethos brengt kan ik nog net het volgende weetje oppikken. Namelijk dat je geen toiletpapier door mag spoelen, maar naast je in de prullenbakken mag deponeren om verstoppingen te voorkomen. Ok, gaan we doen.

The next day…

We staan op lopen naar buiten en observeren het zwembad en de zee. Twee zielen één gedachte: Eén week is te kort. Dit is heaven on earth. En wanneer we de bar in het zwembad zien met cocktails van de dag voor 8 Turkse lire, om en nabij 3 eu, weten we dat wij hier op onze plek zijn.

‘S Avonds na onze all inclusive vreetschuur diner besluiten we wijn te gaan nuttiger in kyrenia, een havenstadje dichtbij ons hotel.
Al wandelend door het stadje worden we nog net niet op de restaurantstoelen geduwd door de obers. Geen stijl. Rachel kan het niet laten aandacht te schenken aan een ijskast met menig vissoorten en geeft de ober hiermee valse hoop. We besluiten snel weg te lopen met de wanhopige ober nog door ratelend en uiteindelijk naroept: 'let me at least introduce you to the fish!'
We vinden al snel een leuk barretje waar we gezellig aanschuiven. De glazen wijn worden flink vol gegoten wat erop neer komt dat één glas gelijk staat aan 2 glazen. Wat op zich geen probleem is. Na een tijdje ontmoeten we drie Britten waarmee we gezellig verder borrelen. Door hun accent zijn ze soms moeilijk te verstaan en als ik na zes wijn en een jagerbom mijn uiterste best doe om nog steeds heel geïnteresseerd en niet dronken over te komen zegt de een van de Engels mannen: Am I boring you?? #notdrunk#fail

The next day…

We hebben last van een kater, ja.
Al eerder noemde ik de cocktail, hier geschreven als coctail, van de dag voor 8 lire. Dat was vandaag de sex on the beach, en dat hebben we geweten. De barman, die niet echt een begeerlijk hoofd heeft, blijft ze maar vol tanken en wij bleven ze maar aannemen. Achteraf niet de meest slimme actie. Al helemaal niet aangezien hij in elke cocktail een blauw chemisch goedje gooit. Hierover later meer. Een beetje rozig eten we nog wat diner in onze vreetschuur en besluiten we nog even de karaoke tent naast ons resort te bezoeken. Ik had beter moeten weten want voor ik het weet zing ik niet bepaald de sterren van de hemel en ook niet het meest fraaie nummer met miss Rachel Louise herself. No offence naar de mensen die ‘Bring it all back’ van S club 7 wel heel erg gaaf vinden. Dat vond ik vroegah immers ook. Tijdens onze performance blijkt wel dat de Turken niet erg warm of koud van ons worden. Wat een in gekakte bedoeling. Maar alsof rachel en ik ons daar ook maar iets van aantrekken. De party is on! Al helemaal wanneer we onze 5 minutes friends uit wederom Engeland ontmoeten. Lachen gieren brullen en voordat we het weten zijn ze ‘m alweer gepeerd. 'But you have to add me on facebook!' Roept eentje nog na. Sure love, will do. Na een laatste cocktail en een xxxl bier en een zeer ongemakkelijk dansje is het tijd om te gaan. Night night.

Another day at Lapethos resort…

Oef. Het opstaan valt ons extra zwaar vandaag. We worden allebei geplaagd door een vreemde buikpijn. Misselijk en zwak, zo voelen we ons. Dang it!! This is our vacation! We willen nu minder dan ooit getijgerd worden door dit soort lichamelijke ongemakken. Koste wat kost willen we naar onze fancy poolparty waar we die dag ervoor kaartjes voor hebben gekocht. Nothing will stop us! Aangekomen blijkt dat we ook net zo goed bij ons eigen Copacabana pool hadden kunnen blijven aangezien daar ook 24/7 top 40 muziek aanstaat en cocktails worden geschonken. Maar hier worden wel weer reunited met onze Britse vrienden van de eerste avond. Splendid. Na het zoveelste aangeboden bier besluiten we dat we het Britse drink tempo niet kunnen bijbenen en dat we maar beter kunnen gaan. Tot zover onze 1e poolparty. Which was pretty getto. Terug op ons resort roept de blauwetroepmakende cocktailshaker, he totally poisont us, ons toe dat we niet teveel moeten eten bij het buffet. (Are you calling me fat?!) Zodat we erna nog even bij hem aan kunnen schuiven. Nou, ammehoela. Hij is onze hoofdverdachte sinds we buikpijn hebben.

So the next day…
We’re healed!! We voelen ons weer kiplekker en ready to party! Nee, we besluiten de andere helft van onze toch al geen reet uitvoerende vakantie geen reet meer uit te voeren. De main concern van de dag zal zijn hoe laat we van de zee naar het zwembad verkassen en andersom. De invulling van aan de zee of het zwembad liggen is naast aan de zee of aan het zwembad liggen het lezen van een boek, beetje kletsen, slapen, zonnen en regelmatig keren, (dat dan weer wel) wat eten (voor zover onze buikjes dat aankunnen) en genieten van ons kortstondige samenzijn. Want dit uber chille leventje is maar van korte duur… Morgen vliegen we terug naar Amsterdam. Deze vakantie in een woord: Fucking awesome! Oké, dat waren twee woorden.
Liefs.

P.s. Check onze vraag van de dag! Het niveau lag zeer hoog…

Zal ik vandaag mijn haar wassen, of niet?
Hoe kom ik met mijn cocktail op het luchtbed om te kunnen dobberen in het zwembad?
Hoe heet zo'n noodlestick die ik de hele tijd in het zwembad zie? En die fucking irritant zijn.
Welke bikini zal ik vandaag aandoen?
Waar kunnen we overgeven als we aan de zee of aan het zwembad liggen?
Zal ik vandaag koppie ondergaan of mijn haar droog houden?

maandag 10 juni 2013

Confessions of a Shopaholic

Daar in Amsterdam, daar in een winkeltje, daar ontmoette ik mijn nieuwe liefde. Ik keek er naar en voelde langzaam de vloer onder mijn voeten verdwijnen, alsof ik zweefde. Ik pakte het vast, en het was liefde op het eerste gezicht.

Ik kom niet echt uit een fashionable nest. Sterker nog, mijn moeder groeide op als boerin en mijn vader verdiende in zijn pubertijd bij als medewerker in een uienfabriek. Niet echt de plek voor hippe outfits. Gevoel voor mode niet van huis uit mee gekregen dus, ik spot mijn vader nog regelmatig met sokken in zijn sandalen en een buiktas. Desalniettemin was mijn interesse voor kleding en schoenen al vroeg aanwezig. Ik weet nog goed toen ik voor het eerst kledinggeld kreeg. 62,00 euro, om en nabij. Dat was volgens het Nibud boekje, wat mijn ouders hanteerde, en omgerekend van euro’s naar guldens een redelijk bedrag. Zodra ik buit had gemaakt gaf ik het uit aan prachtige shirtjes, broeken en schoenen. Als een kind in een snoepwinkel, zo blij. Waar dat geluksgevoel precies vandaan komt weet ik niet. Wel heb ik een verklaring voor mijn shopgedrag. Er zijn veel dingen in het leven waar ik geen totale controle over heb. Zoals relaties- altijd één of meerdere personen bij betrokken, opleiding of werk. Maar hoe ik eruit zie is iets wat ik zelf bepalen kan. Dus waarom zou ik daar dan niet alles voor doen om het zo mooi mogelijk te maken?

In de eerste alinea had ik het trouwens over een jasje, a.k.a. de aankoop van het jaar. Als ik ga shoppen en zoiets moois zie, dan stopt de tijd en wordt de wereld om mij heen voor even een mooiere plek. Maar kort daarna is het niet meer zo mooi. Dus dan moet er weer iets nieuws worden gekocht om dat gevoel weer terug te krijgen. Een vicieuze cirkel. Misschien is het wel een lichte verslaving, maar hiermee doe ik ook menig dames van mijn leeftijd een plezier. Die bespaar ik een bezoek naar de winkels, oftewel het paradijs, wat voor bizarre reden zij hebben om dit niet leuk te vinden terzijde, en geef ik regelmatig kleding omdat mijn kast uitpuilt. Zij blij, ik blij. En dan natuurlijk het moment suprême dat ik mijn nieuwe aanwinst aan de wereld toon. Hoe meer opmerkingen, hoe beter. Positief of niet, maakt niet uit! Dit met uitzondering van mijn moeder die zegt: ‘Had je dit nou echt nodig?’ Nu doet ‘echt nodig’ mij denken aan water en brood, dus dan luidt mijn antwoord: Mam, vind je het niet mooi staan? Waarop zij zegt: Oh, je bent zo mooi, hoe hebben papa en ik het toch voor elkaar gekregen?!

Afgelopen weekend heb ik een nieuwe zonnebril gekocht. Een rib uit mijn lijf en de rest van de maand zit ik op zwart zaad, maar het is het o zo waard. Mijn bril en ik gaan samen een prachtige zomer tegemoet, dat weet ik zeker.
Liefs.

maandag 1 april 2013

Find your E-match: Dating site voor hoger opgeleiden

Ik erger mij wild aan commercials over dating sites die suggereren dat wanneer je als single in dezelfde vijver vist, bijvoorbeeld in een vijver voor de hoger opgeleide vissen, je meer kans hebt op het vinden van een geschikte partner. Ik begrijp heus wel dat het prettig is om op de eerste date de gesprekstof naar een hoger niveau te tillen dan alleen maar de laatste tweet van Brit Dekker. En natuurlijk is het prettig wanneer een actueel onderwerp als de inauguratie van Paus Franciscus de revue passeert, je date weet waar je het over hebt. Nederland is een land van diploma's. Iedereen wil wat bereiken, logisch, maar een gemiddelde bal in de kroeg die staat te popelen om met zijn half dronken harses te verkondigen dat hij een dubbele master studeert, gaat mij wat te ver. Wanneer de bal een gesprek voert met een hbo’er komt al snel het vooroordeel: ‘’ Jij studeert niet, jij leert.’’ En wanneer een Mbo’er met het wel werkende brein van de bal aan de praat raakt komt er al helemaal een mooie: ‘’Jij leert niet, jij volgt een cursus. ‘’ ( studeren is hier geen optie meer). Ik heb hierover overigens de mooiste anekdote. In een ver verleden viel ik voor de charmes van een lange, dunne, bal in spé. Hij was erg grappig, eigenlijk de hoofdreden dat ik met hem uitging. Daarnaast was ik uit op één van zijn vrienden, maar dit terzijde. We hadden het nog niet over opleidingen gehad, totdat we in een café zaten en dit onderwerp ter sprake kwam. Hij zei: “Kijk, Joanne, ik heb nog nooit gedate met iemand die Mbo doet... Zeg maar”. Ken je de afbeelding van Donald Duck als zijn snavel van verbazing op de grond valt? Deze bal zal bij mij altijd in mijn geheugen gegrift staan als een kortzichtige jongen waarvoor ik gewoon te knap was. (En dat laatste zeg ik nooit!)Terug naar de titel, ik begrijp niet waarom er een site bestaat voor alleen hoger opgeleiden. Wat nou als ik mezelf wil inschrijven, maar ik doe een Mbo opleiding. Krijg ik dan een melding ‘Sorry, u bent niet slim genoeg’ ?! Vast en zeker zullen er mensen zijn die elkaar via die site gevonden hebben en elkaar nu heel gelukkig maken, op niveau. Maar als we op die toer gaan, dan kunnen we toch net zo goed ook een dating site starten voor alleen knappe mensen? Of dikke of dunne mensen? Ik heb altijd al wel een issue gehad met het status imago van Nederland. Ik houd van ambitieuze mensen, maar of iemand nou ambitieus is over schoonmaken of over de politiek. Ik zie niet in waarom het één minder is dan het ander, en ik zie al helemaal niet waarom een schoonmaker en een politicus elkaar niet gelukkig zouden kunnen maken. En dat terwijl de één geen toegang heeft tot de dating site voor hoger opgeleiden… En ze leefden nog slim en gelukkig.

dinsdag 1 januari 2013

2012: A year full of ( overrated ) entertainment

Royal weddings, South Korean dance passes, nasty break ups, reality stars getting overpaid for the art of doing absolutely nothing, studs on every piece of clothing or shoo, A new trilogy full of hobbits, monsters and more groosness, Ipads, and more things that are completely overrated.


Did you or did you not practiced the Gangnam Style in front of your mirror? Did you?
Whether you did or not ( and I know you did ) It’s ok, referring to Gangnam Style was the most popular video on You Tube this year. Seriously, where is it going with the musical taste of this generation?! Luckily there were also new artists who can actually sing and make music. Like One Direction and Carly Rea Jepsen. ( What the F*ck?! ) No seriously, not fond of either one of them. The records I couldn’t stop listening to this year where Babel by Mumford and Sons, Be you own cheerleader by Rachel louise, Every kingdom by Ben Howard, Mylo Xyloto by Coldplay and Hurry up, We’re dreaming by M83.


The film Intouchables. With more than 19 million visitors world wide the film was one of the most best visited films of this year. Was it the sense of humor, the movement or just the fact that we needed a different kind of film to see then we have for the past ten years? The same or possibly even more visitors and appreciation went to Skyfall. Men around the world reconsidered their jobs once again picturing the dream of being a Bond, James Bond. Hey, I hear y’all. It would be cool.


My personal highlight of entertainment was Coldplay (like duh, For the people who know me  ). They nailed it completely with their world tour this year. They seem to understand a few things very well: writing songs that don’t necessarily tell a story, never make it sound cheesy, naming their records that is for so many people hard to pronounce and by that making sure that if you type that record name into Google, they are basically the only hit, knowing that nothing else is named the same way. These four men somehow stayed pretty normal and never bothered us with anything else but with that what they do best.


The trend on fashion area. Or at least the kind of fashion trends that girls like me can actually afford. The massive standard kind. Didn’t all the girls looked amazing this year being totally dressed in studs? They were everywhere. Purse, check. Shoo, check. Jacket, check. And so on. At least if you go along with the massive fashion trends. But I like it. Makes us look tough. About the Timberlands everybody, they can go. They make feet look huge.


2012 was also the year I realized I’m done with the ‘ party scene’ in Utrecht. I guess I kind of grew out of it. To small, to many cocky college boys and girls, too much of the same. I found the new place to party, although it’s been a party city over years: Berlin, Baby. It just never stops. People walking around the streets with beer in their hands, the best techno music, the city looks like a festival territory. And of course all the history that this city holds. Also great for shopping and important for us Duchties, not so expensive! If you haven’t been there before, do it in 2013!


So far, guys. What were your entertainment highlights?
Xoxo, joey