There's no place like home. Oost west, thuis best. Home is where the heart is. Wat een thuis voor iemand is, is voor iedereen anders. De een heeft een zijn eigen bed nodig, de ander zijn familie. Heimwee is voor mij geen vreemd gevoel, als kind had ik er al last van. Vroeger gingen mijn ouders, zus en ik een aantal jaar achter elkaar naar een conferentie in Stoneleigh. Voor wie niet weet waar dit gelegen is, wat redelijk vreemd is, dit is in Engeland. Ik had vroeger een vreemde obsessie met Engeland. Spaarde Engelse vlaggetjes en ponden. Dus als we naar die conferentie gingen was ik helemaal in mijn element. Met de boot vanuit Calais naar Dover. En dan nog een hele rit door het Engelse landschap naar dat gehucht Stoneleigh. Een week lang spelen met leuke kinderen en al lekker een beetje Brits babbelen. Yes, I was very early. Maar dan kwam er toch een eind aan en moesten we naar huis. Afscheid nemen van al mijn nieuwe vriendjes en van het conferentieterrein. Super stom vond ik dat. Tranen met tuiten en de hele terugweg chagrijnig, ondertussen bezig een plan te smeden om zelf spoedig terug te keren. Ik was toen ongeveer 9 jaar oud. Dezelfde leeftijd was ik toen mijn ouders besloten te verhuizen. Van Rivierenwijk naar Lunetten, wel drie woonwijken verderop. Voor een kind komt daar heel wat bij kijken natuurlijk. Wisselen van basisschool, buurtkindjes vaarwel zeggen, een nieuwe slaapkamer. Super heftig. Ongeveer een half jaar had ik nodig totdat ik Luna town ging waarderen en weer buiten ging spelen met nieuwe vriendjes. Verhuizen en vakantieadressen verlaten vind ik nog steeds stom. Dat laatste natuurlijk ook omdat vakantie chill is en werk of school vaak wat minder. Maar ook omdat ik mij aan bepaalde plekken hecht en het moeilijk vind deze plekken los te laten. Naast dat ik last heb van heimwee ben ik ook een echte huilebalk (kan dit woord nog?!). Nee echt, ik ben een major weeper. Dus als ik heimwee heb is er een rivier van tranen over mijn gezicht aan het golven. En alles wat dan ook maar een tikkeltje traan verwekkend is maakt me verdrietig. Een goede film, een mooie verjaardagskaart, spontaan een opwelling van tranen als ik in de trein zit en naar muziek luister. Ik weet nog goed dat ik vijf maanden stage ging lopen in Zuid-Frankrijk. Eenmaal daar aangekomen schreeuwde ik het uit van ellende toen ik erachter kwam dat het internet niet werkte en ik met geen mogelijkheid kon skypen met mijn vriendje. Daarnaast miste ik mijn fiets. Ja, je leest het goed, mijn fiets is mijn alles. Mijn vader sprak tot mij met de bemoedigende woorden: ‘’Ook dit overleef je Joey, je bent zo’n stoere meid.’’ En ik denk dat dit waar is. Ik ben 24. Time to grow up, veranderingen aan te gaan, nieuwe uitdagingen en maar gewoon zien waar het schip strand.
Liefs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten