So much for my happy ending

Wanneer je relatie over is schieten alle herinneringen door je hoofd. Alles komt terug, behalve hij. Misschien ga je wel nooit meer dezelfde liefde voor iemand voelen als dat je voor hem voelde. Je verloor alle balans en controle over jezelf tijdens deze relatie. En het ergste is misschien nog wel dat je niet hem verloren bent, maar jezelf.

Liefde en haat zijn twee horens op dezelfde geit. Wanneer je met iemand een relatie begint wil je dat het slaagt. Maar soms ben je daar zo op gefocust dat je vergeet te kijken of de relatie wel goed voor jou en hem is. Misschien pas je wel helemaal niet bij elkaar, ook al wil je zo graag dat het gaat werken. En wanneer het dan spaak loopt ben je van slag. Je had toch zo erg je best gedaan? Je vraagt je af hoe je het ooit zo verkeerd hebt kunnen begrijpen, wanneer je erover heen komt, waarom je misschien niet goed genoeg was voor die ander en waarom hij achteraf niet de jongen voor je blijkt te zijn.

Maandenlang pieker je over of je het niet anders had kunnen aanpakken. Heb je wel goed genoeg je best gedaan? Je hebt ‘ I knew you were trouble’ van Taylor Swift grijs gedraaid en concludeert dat je nog steeds niet weet waarom het zo gelopen is. Je vraagt je af of je er ooit overheen gaat komen. Elke dag zonder hem lijkt een eeuwigheid te duren. Maar werkelijk waar, tijd heelt alle wonden. Deze zaak verjaard. Elke keer is het weer langer geleden dat je iets leuks met hem deed of iets stoms met hem mee maakte. En ook je bovenkamer vindt langzamerhand rust. De storm kan gaan liggen, want er liggen mooie nieuwe dingen voor je in het verschiet, met of zonder vent.

Meisjes leren een hoop waarheden tijdens het opgroeien. Maar welke waarheden zijn waar? Als een jongen je plaagt, vindt hij je leuk? Als hij kort af doet speelt hij hard to get, en uiteindelijk vinden we allemaal een geweldig persoon die bij ons past... Elke film die we zien, elk verhaal wat we horen moedigt ons aan om erop te wachten, het moment dat we ‘that special person’ zijn voor de ander. Maar doordat we daar zo gefocust op zijn, op het krijgen van een ‘happy ending’, lezen we soms de signalen verkeerd. Hoe we diegene scheiden die ons willen en die ons niet willen, diegene die blijft en diegene die je verlaat. En misschien is er wel een happy ending zonder een jongen, misschien ben jij het zelf wel, op eigen benen staan, jezelf bij elkaar rapen en weer opnieuw beginnen. Jezelf voorbereiden op iets mooiers in de toekomst. Misschien is een happy ending wel gewoon… Doorgaan. Of misschien is een happy ending wel dat je nooit de hoop opgeeft ondanks al die niet beantwoorde telefoontjes, gebroken harten, blunders, verkeerd begrepen signalen en de pijn.

‘’Sta iedere dag sterker op dan de dag ervoor
kijk je angsten aan en droog je tranen
Je hebt een prachtig leven te leven’’

A CAMPINGFLIGHT TO LOWLANDS PARADISE

Met een groep jonge enthousiastelingen doe ik dit jaar voor het eerst Lowlands aan. Ik ben ietwat sceptisch geef ik toe. Mijn twijfels worden dan ook bevestigd wanneer ik door mijn lotgenoten, echte Lowlands veteranen, wordt opgehaald als het met bakken uit de hemel komt. Kamperen in de regen is niet oké, en dan heb ik er nog voor moeten betalen ook. Dit gaat interessant worden.

Gelukkig weet ik niet hoe het is om in een vluchtelingenkamp te wonen. Maar bij aankomst krijg ik het idee alsof mijn thuis mij is ontnomen en alsof ik moet strijden voor mijn leven om in pakezel stijl mijn 0,5 persoonstent ergens te stallen. Groen als ik ben volg ik mijn gezelschap die enig idee lijken te hebben van wat ze aan het doen zijn. Ik namelijk echt niet.

Je eigen eten en drinken meenemen is doodnormaal hier op Lowlands. Waar zijn we anders Nederlanders voor. Alles om de kosten binnen de perken te houden. Dus de krentenbollen, rozijnenontbijtkoeken en andere houdbare meuk dienen als bodem de komende dagen. Maar voedsel is niet het enige wat men nodig heeft om dit weekend tot een succes te maken. Drank, veeeel drank en nog meer van dat soort ongein. ‘Ik wil gewoon iets eten waar geen fucking krenten in zitten’, klinkt het al in het tentenkamp op de 1e ochtend. Hoewel ik thuis niet moet denken aan een mix drankje voor, nou laten we zeggen, 15:00 ‘s middags smaakt het mij hier verrekte goed zo vroeg op ochtend.
Het is misschien ook maar beter om door te drinken, dan heb je vrijwel geen last van je kater. En je vergeet ook sneller eventuele misstappen van de avond ervoor. Wanneer ik al wandelend naar de douche opvang: ‘En was hij nog wat in het daglicht?’ Kan ik mij voorstellen dat deze dame ook wel weer zin heeft in een nieuw drankje en daarbij nieuwe avonturen.

Headliner Stromae betreedt het podium op de zaterdagavond. Hij is de enige artiest waarbij ik mij in het voorste vak van de enorme Alpha tent heb weten te proppen. En dat was het meer dan waard. Ik vind deze Waal een vette artiest. Waar ik helemaal content mee ben is het ontdekken van mijn nieuwe elektronische helden, Sohn en Flume. Beiden produceren een soort hemels geluid… In hoeverre ik kan inschatten hoe dit zou kunnen klinken. Sohn zorgt er zelfs voor dat ik in een trance raak. Ik wil nooit meer zonder deze muziek. De hemelse muziek van singer songwriter Fink is daar op zondagochtend om je alles te doen vergeten van wat er toe doet. Ondanks het vroege tijdstip is deze ochtend een fraaie ervaring.

Op de regenachtige zondagmiddag staat Snoop Dogg aka Snoop Lion geprogrammeerd. Nog in een roes van de avond ervoor wacht de zware taak ook dit optreden tot een waar feest te maken. Tijd om te shinen, zoals dat tegenwoordig heet. Benodigdheden: Booze, een joint en heel veel gezellige mensen. Ingrediënten die er overigens al vanaf dag 1 zijn. En laten we wel wezen; hoe overleef je anders Snoop Lion die zo stoned als een garnaal verkondigd dat wij mother fuckers ook allemaal weed moeten smoken. In al je nuchterheid kan je natuurlijk niets met deze boodschap.

Als alle wijze mensen op zondagavond richting huis keren blijven de dwazen om nog een laatste nacht flink door te halen. Ook ik behoor tot deze groep. Je vermogen tot het voeren van een normaal gesprek neemt af. Je vermogen tot überhaupt functioneren neemt af. De volgende ochtend is de kater groot. Gelukkig te groot om te beseffen wat er nog moet gebeuren voordat je thuis in je schone bed ligt. Dat zou ik namelijk op een nuchtere maag niet aankunnen.

Is er hoop voor een eerlijke textielindustrie?

Het is vandaag een jaar geleden dat de textielfabriek in Bangladesh instortte. Meer dan 1000 mensen kwamen hierbij om het leven, hiermee is het de dodelijkste ramp uit de textielindustrie ooit. In de fabriek werd onder andere kleding van Mango, Primark en Benneton gefabriceerd. Oorspronkelijk was het niet de bedoeling dat dit gebouw gebruikt zou worden als fabriek, maar voor winkels en kantoren. De muren konden de trillingen van de machines niet aan en uiteindelijk stortte het gebouw in.

Is er inmiddels iets veranderd? Na de ramp werd er ingegrepen door meerdere partijen, waaronder de VN. Uit een recente documentaire van Brandpunt blijkt er echter weinig te zijn veranderd. Hierin is te zien hoe een werknemer van een textielfabriek in Bangladesh op de werkvloer behandeld wordt. Het is werkelijk schokkend. De werknemer heeft een verborgen camera bij zich dus de leidinggevende hebben geen idee dat zij worden gefilmd. De werknemers worden uitgescholden, geslagen en vernederd. Onder hoge werkdruk moeten ze een target per dag halen, pas dan mogen zij naar huis. Is het werk niet af, dan moeten ze doorwerken. Ook is te zien hoe een leidinggevende zijn werknemers verplicht om te liegen als de inspectie langskomt later die dag: ‘’Jullie zeggen dat jullie voldoende pauze krijgen en onder normale omstandigheden jullie werk mogen verrichten’’. Eigenlijk is er dus nagenoeg niets veranderd in de werkomstandigheden van textielfabrieken in Bangladesh. En dan hebben we het nog niet eens over alle andere fabrieken in andere derdewereld landen.

Het is te zot voor worden dat in de westerse wereld deze kleren aan de lopende band over de toonbank gaan, terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen letterlijk aan onderdoor gaan. Het probleem is echter dat we niet goed weten waar de kleding vandaan komt en zelden de garantie hebben dat een kledingstuk van top tot teen eerlijk tot stand gekomen is. Er zijn veel geheimen in de productiewereld, dus hoe weten we dat wat wij kopen eerlijk is? De aanhoudende populariteit van de zogenaamde fast fashion maakt het er in ieder geval niet makkelijker op. Gelukkig zijn er initiatieven genomen om de textielsector in onder andere Bangladesh eerlijker te maken. Onder meer de Bijenkorf, HEMA, H&M en WE hebben besloten samen te werken met vakbonden en fabrieken in Bangladesh om te werken aan een betere werkomgeving. Ook hebben de merken die kleding lieten maken in de ingestorte textielfabriek het voornemen gehad om een financiële vergoeding te leveren aan de families die er werkten. Tot nu toe is Primark echter het enige merk dat aanzienlijk heeft bijgedragen.

Wat kunnen we zelf doen? Dat is heel lastig te zeggen. Zelf koop ik regelmatig bij ZARA , waar ongetwijfeld kleding verkocht wordt die niet op eerlijke wijze gefabriceerd is. Laatst liet ik een broek liggen waarvan in het label stond ‘Made in Bangladesh’, ik kreeg het niet over mijn hart dat te kopen. Maar goed, dan koop je vervolgens iets waarop staat ‘Made in India’ en dan weet je eigenlijk ook wel hoe laat het is. We zullen toch ergens moeten beginnen om dit probleem tegen te gaan. Het financieel steunen van stichtingen die zich hier voor inzetten wellicht? Of het raadplegen van een lijst met keurmerken wanneer je iets koopt? Goedkope items combineren met duurdere items waarvan de totstandkoming beter te achterhalen is? Of moet de overheid steviger optreden? Meer goede ideeën? Deel ze met elkaar! Dan kunnen met elkaar werken aan een eerlijke textielindustrie.

Folks with dentist fear… I hear ya

Een paar weken geleden werd ik ‘s nachts wakker met enorme kiespijn. Ik heb nooit gaatjes, ben echt een voorbeeldige tandartspatiënt. Een gaatje leek mij dan ook stug. De volgende dag bij de tandarts werd dan ook snel duidelijk dat het een klassiek geval van een ontstoken verstandskies was. Doordat ik nooit gaatjes heb zou ik eigenlijk geen angst voor de beste man moeten hebben, maar door een traumatische tandartservaring in het verleden hoor ik toch ook thuis in het rijtje zielen die zich als een stuk vee voelen dat wordt afgevoerd naar de slachtbank. Toen ik 11 jaar oud was moest ik twee kiezen laten trekken zodat er voldoende ruimte was voor mijn slotjes- en buitenboordbeugel. Ja, ik had de jackpot. Volgens de tandarts zouden die twee muurvaste kiezen er binnen no time uit zijn maar helaas, dit bleek niet het geval. Drie kwartier heb ik liggen creperen van het gewroet in mijn mond. En tot overmaat van ramp mocht ik van de tandarts alleen nog maar piepen als het ECHT pijn deed. Enfin, deze ervaring staat hoog op mijn geen-fijne-herinneringen-lijstje. De buitenboordbeugel (voor 16 uur per dag) overigens ook niet.
Terug naar de ontstoken verstandskies. ‘Ja dame, daar heb jij helemaal geen plek voor in je mondje. Die moeten getrokken worden.’ Aldus de tandarts.

Paniekerig keek ik de tandarts aan… Terugdenkend aan mijn traumatische ervaring. ‘Ja, ze moeten er gewoon uit. En dan, ja dan gaat het leven gewoon weer verder’. Hmhm, alsof het niets is.
‘Kunnen die kiezen niet gewoon blijven zitten?’ Vroeg ik wanhopig. ‘Nee, want dan gaat het weer ontsteken, rotten etc. Dat lijkt mij inderdaad niet fraai. Dan maar heel even pijn lijden en het genezingsproces in dan dat het blijft irriteren en er geen vooruitgang in zit.
Een troost: Ik mag naar de kaakchirurg. Wellicht opereren ze daar sneller dan 45 minuten.

Bij de kaakchirurg op de stoel met een mooi operatiekleed over mijn hoofd (alsof ik ben opgegeven) rollen de tranen over mijn wangen van paniek. Een zeer onaangenaam gevoel maar na een paar goede rukken van de chirurg en een kalmerend aaitje over mijn been van mijn tante is het voorbij. 'Ze zijn er uit jongedame, je zult er geen last meer van hebben.'
De kiezen, de pijn. Het is allebei weg. Alsof het er nooit geweest is. Ik voel een irritante en zeurende napijn, maar dat geneest vanzelf. Heeft tijd nodig. Voor ik de deur uitloop roept de kaakchirurg: 'Maak je meteen even een afspraak voor de andere kant?'