Daar in Amsterdam, daar in een winkeltje, daar ontmoette ik mijn nieuwe liefde. Ik keek er naar en voelde langzaam de vloer onder mijn voeten verdwijnen, alsof ik zweefde. Ik pakte het vast, en het was liefde op het eerste gezicht.
Ik kom niet echt uit een fashionable nest. Sterker nog, mijn moeder groeide op als boerin en mijn vader verdiende in zijn pubertijd bij als medewerker in een uienfabriek. Niet echt de plek voor hippe outfits. Gevoel voor mode niet van huis uit mee gekregen dus, ik spot mijn vader nog regelmatig met sokken in zijn sandalen en een buiktas. Desalniettemin was mijn interesse voor kleding en schoenen al vroeg aanwezig. Ik weet nog goed toen ik voor het eerst kledinggeld kreeg. 62,00 euro, om en nabij. Dat was volgens het Nibud boekje, wat mijn ouders hanteerde, en omgerekend van euro’s naar guldens een redelijk bedrag. Zodra ik buit had gemaakt gaf ik het uit aan prachtige shirtjes, broeken en schoenen. Als een kind in een snoepwinkel, zo blij. Waar dat geluksgevoel precies vandaan komt weet ik niet. Wel heb ik een verklaring voor mijn shopgedrag. Er zijn veel dingen in het leven waar ik geen totale controle over heb. Zoals relaties- altijd één of meerdere personen bij betrokken, opleiding of werk. Maar hoe ik eruit zie is iets wat ik zelf bepalen kan. Dus waarom zou ik daar dan niet alles voor doen om het zo mooi mogelijk te maken?
In de eerste alinea had ik het trouwens over een jasje, a.k.a. de aankoop van het jaar. Als ik ga shoppen en zoiets moois zie, dan stopt de tijd en wordt de wereld om mij heen voor even een mooiere plek. Maar kort daarna is het niet meer zo mooi. Dus dan moet er weer iets nieuws worden gekocht om dat gevoel weer terug te krijgen. Een vicieuze cirkel. Misschien is het wel een lichte verslaving, maar hiermee doe ik ook menig dames van mijn leeftijd een plezier. Die bespaar ik een bezoek naar de winkels, oftewel het paradijs, wat voor bizarre reden zij hebben om dit niet leuk te vinden terzijde, en geef ik regelmatig kleding omdat mijn kast uitpuilt. Zij blij, ik blij. En dan natuurlijk het moment suprême dat ik mijn nieuwe aanwinst aan de wereld toon. Hoe meer opmerkingen, hoe beter. Positief of niet, maakt niet uit! Dit met uitzondering van mijn moeder die zegt: ‘Had je dit nou echt nodig?’ Nu doet ‘echt nodig’ mij denken aan water en brood, dus dan luidt mijn antwoord: Mam, vind je het niet mooi staan? Waarop zij zegt: Oh, je bent zo mooi, hoe hebben papa en ik het toch voor elkaar gekregen?!
Afgelopen weekend heb ik een nieuwe zonnebril gekocht. Een rib uit mijn lijf en de rest van de maand zit ik op zwart zaad, maar het is het o zo waard. Mijn bril en ik gaan samen een prachtige zomer tegemoet, dat weet ik zeker.
Liefs.
